Nie ma się czego wstydzić, gdy dopadnie cię SAD... Depresja sezonowa - czym jest i jak to wygląda u mnie...

Hej,

witam się z wami serdecznie po prawie dwutygodniowej przerwie. Wiele razy wspominałam wam, że jesień i zima nie są to moje ulubione pory roku. Często wówczas mam gorsze samopoczucie, jestem znacznie słabsza, jak również dopada mnie chandra, która odbiera mi całą energię. Nie zawsze udaje mi się z nią wygrać i zdarza się czasem,że staję się jej "niewolnikiem"... Stąd też mój dzisiejszy post na temat depresji sezonowej...

Czym jest właściwie depresja sezonowa?

Według Wikipedii "depresja sezonowa, czyli  sezonowe zaburzenie afektywne, sezonowe zaburzenie nastroju, choroba afektywna sezonowa, depresja o sezonowym wzorcu przebiegu (ang. SAD – seasonal affective disorder). W sezonowym zaburzeniu afektywnym depresja pojawia się każdego roku około października lub listopada i utrzymuje się przez zimę, aż do całkowitej remisji  około marca, kwietnia, gdy dni stają się wyraźnie dłuższe". Główną jej przyczyną jest brak słońca...

Wraz z przyjściem chłodnych, zimnych, coraz krótszych dni dopada nas zmęczenie, zniechęcenie brak energii, apatia, spadek nastroju oraz odporności. Mamy znacznie obniżoną samoocenę i wszystko wówczas widzimy w czarnych barwach. Często wstydzimy się tego nawet przed naszymi bliskimi. W szczególności, gdy ta sytuacja znacznie się przedłuża i ma ogromny wpływ na normalne funkcjonowanie. Ogromny problem stanowią kłopoty ze snem, ciągłe rozdrażnienie, nerwowość, niechęć do codziennych obowiązków oraz funkcjonowania w społeczeństwie. Stan ten często bywa nie do zniesienia.  Z kolei dla postronnych ludzi jest on niezrozumiały...

Od kiedy pamiętam strasznie nie lubiłam okresu jesiennego jak również zimowego i to nie ze względu na pogodę, niskie temperatury, czy brak słońca, lecz dlatego, że często wówczas dopadały mnie "dołki",  bezpodstawny smutek, jak również uczucie beznadziei i pustka. Teraz, gdy już jestem osobą bardziej świadomą siebie wiem, że jest to depresja sezonowa. Zawsze dopada mnie na przełomie października/listopada, a kończy się w marcu. 

Początkowo ukrywałam to przed swoimi bliskimi, bo było mi najzwyczajniej wstyd i bałam się, że nikt nie zrozumie tego co czuję. Teraz już nie robię tego. Ponieważ, gdy tak robiłam to było znacznie gorzej. Jeśli dopada mnie "słabszy" dzień, tydzień, czas pozwalam sobie na odpoczynek od wszystkiego, zresetowanie się. Jeśli nie mam ochoty czegoś zrobić po prostu tego nie robię. Nie zmuszam się do niczego na siłę. Wydaje mi się, że wówczas jestem bardziej produktywna niż jakbym się zmusiła do czegoś i zrobiła to z przymusu.

Często w tym okresie wycofuję się z życia społecznego i zamykam w swoim własnym świecie. Moja przyjaciółka "Wysoka Wrażliwość" nauczyła mnie bycia samej z sobą. W okresie jesienno - zimowym znacznie częściej tego potrzebuję. Czuję się przeładowana bodźcami zewnętrznymi. To nie znaczy, że nie lubię ludzi i ich nie potrzebuję. Jednak bycie samej z sobą pozwala mi na poukładanie swoich myśli, zorganizowanie najbliższych dni, wejrzenie głębiej w siebie oraz ogarnięcie się na tyle, bym mogła dalej funkcjonować... W miarę możliwości staram się robić to, co naprawdę sprawia mi przyjemność i wyciszyć się. Przykładowo słucham ulubionej muzyki,  oglądam seriale, czy też robię sobie domowe spa.

Miał być inny post, ale pomyślałam sobie, że ten tekst przyda się nie tylko mnie. Wiele osób na co dzień boryka się z depresją sezonową. Myślę, że powinniśmy być bardziej wyrozumiali dla otaczających nas ludzi i nie oceniali  ich z góry. Nigdy nie wiemy, czy kogoś z naszych najbliższych nie dotyka SAD...

Buziaki - Madzia